zaterdag 27 juni 2009

E.H.B.O.

Hadden we dat al niet een keer gehad, die titel E.H.B.O.?? Volgens mij wel. Nou het was dus weer zo ver bij ons.
Afgelopen donderdag zou Bertil even een paar tegels erbij leggen op het terras. Ons terras mocht best iets groter zijn. En ja hoor bij de laatste tegel doorzagen met de haakse slijper hoor ik ineens een gegil en roepen, breng doeken snel. Was hij met de haakse slijper in zijn enkel gegaan. En niet zo een klein sneetje hoor. Het bloed spoot eruit. En wat ben je dan blij met buren die een goede EHBO opleiding hebben hé. Die hebben met z'n allen staan drukken om het bloeden te stoppen en aderen dicht te houden. Dus wij gauw 112 gebeld. Ambulance kwam snel (naar mijn eigen gevoel duurde het uren hoor, maar iedereen zei dat ze er binnen 10 minuten met loeiende sirenes stonden) Meteen pijnstillers gegeven en een infuus en inladen en naar het ziekenhuis. Gelukkig maar wou onze buurman meerijden, want ik zag mezelf nog zo snel niet erbij zitten in die ambulance (ja ik ben echt erg hoor, het is nog een wonder dat ik ooit twee kinderen op deze aardbol gezet heb), en hoewel ik dacht om even zelf erachteraan te rijden, vond de rest van de buurt dat niet zo een strak plan. Eenmaal aangekomen begon het lange wachten hé. Co assistent, verpleegster, wachten op een arts. Nu ja drie uur later waren we thuis met acht hechtingen en krukken. En een kwartier daarna waren we weer in het ziekenhuis, want de wonde begon weer heftig te bloeden. Dus weer richting spoedopname, weer co assistent erbij, weer wachten op een dokter. Want ja, die moest er toch maar nog een keer naar kijken. De vraag was toch zaten er genoeg hechtingen in, moest er nog eentje bij? En ze hebben toch even met een echo gekeken of er geen slagader geraakt was, zoveel bloed kwam eruit. Alles was gelukkig goed, en met een drukverband eroverheen kon hij weer richting huis. Uiteindelijk waren we rond elven weer thuis.
Achteraf gezien heeft hij veel geluk gehad, het kon natuurlijk veel erger. Je moet er niet aan denken dat er zenuwen geraakt zouden zijn of in het bot gezaagd had. En nog een geluk dat wij heel koelbloedige buren hebben die daarop goed reageren, want laten we eerlijk zijn, ik was wel een beetje in paniek. Al dat bloed is niks voor mij.
Dus zit Bertil hier, met het been hoog, krukken en rolstoel (ja ook van de buren) erbij. Over twaalf dagen mogen de hechtingen eruit. En ik, ja ik moet even alles zelf doen he. Maar dat geeft niks, ga ik later ooit wel weer een keertje misbruik van maken....

Groetjes
Chantal

3 opmerkingen:

Mich zei

Oei zeg, wat een bloederig verhaal. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen !! Met dit mooie weer kan je man natuurlijk nu veel uitrusten op dat vergrootte terras van jullie ;-)) Vertroetel hem maar een beetje ...

Jacky zei

Nou dat was me weer een avontuur. Ik kwam thuis van de BSO en dat was het eerste wat ik hoorde !! Wens hem maar beterschap van mij !!
En laat hem maar lekker rustig aan doen !!

Unknown zei

Oh meid wat een toestand!!! Heel veel succes met alles en als ik iets voor je kan doen, moet je het zeggen he???